Ons leven staat op zijn kop.
Maandag waren huisarts en arts in het Tergooi ziekenhuis nog zeer stellig dat onze zoon Thijmen (9) kanker heeft. Een tumor van 6 bij 8 centimeter op zijn ribben. De zesde rib is aangetast. Onze wereld stortte in.
We hebben het Thijmen verteld, niet de mogelijke rampscenario’s maar wel de voorlopige diagnose, ook omdat we vandaag een ziekenhuisbezoek aan een oncoloog brachten. Thijmens reactie was de mijne: woede en al snel daarna strijdbaar.
Vanmorgen hebben we samen met Thijmen de vragen voor de dokter doorgenomen. Eerste vraag: wat weten we nu eigenlijk precies?
De rest van de vragen over de behandeling, de gevolgen voor het normale leventje, de kansen op herstel. Zeer confronterend als Thijmen zegt dat hij weet dat herstel lang kan duren en dan aangeeft dat hij onder lang iets van 2 weken verstaat. Voorzichtig gezegd dat dat wel een jaar kan duren. Je ziet hem schrikken, om vervolgens te zeggen: als ik maar weer beter word.
Iets over de mogelijke chemokuren verteld. Corianne met tranen in haar ogen over haaruitval. “Dat weet ik, mama, dat heeft wel 1 voordeel: ik hoef geen luizencontrole meer op school”. Toch nog een lach.
En dan vanmiddag naar het AMC. Gelukkig konden we er snel terecht, maar wel even tussendoor. Dat betekent veel wachten. Informatie die vanuit het Tergooi ziekenhuis niet is doorgegeven. Weer foto’s maken, weer een echo. En wachten.
Gesprek en onderzoek door een assistent-dokter. En weer wachten.
Dan eindelijk het gesprek met de arts. Het is voor hem een gemakkelijk gesprek: we gaan al uit van het ergste. Verder dan onze eerste vraag komen we niet. Hij kan ons hoop geven, het kan iets minder ergs zijn. Het is niet goed, dat is duidelijk, de kans op kanker is groot, maar toch: het hoeft geen kanker te zijn.
Ons mannetje lijkt geeneens blij, maar uit alles wat hij daarna zegt blijkt dat hij zich volledig vastklampt aan deze strohalm. We temperen de verwachtingen, maar ook bij ons gloort de hoop. Al weten we niet of we er blij mee moeten zijn: we wilden met een concreet stappenplan naar huis gaan en eigenlijk weten we nog minder dan een dag geleden.
Morgen MRI-scan en bloedonderzoek.
Donderdag 11:30 gesprek met de arts.
Daarvoor: hoop, vrees, emoties die alle kanten op schieten. Thijmen helpen, de binnenvetter die nooit om hulp zal vragen. Hij trekt erg naar mij toe, we herkennen elkaars gedrag. Ik hoop dat ik de juiste dingen doe om hem sterk te houden. Maar twijfel ook wel: misschien is het wel beter als hij even breekt.
Dan lopen er natuurlijk nog twee rond: Tobias (6), die het zich allemaal meer aantrekt dan hij toegeeft. Zijn eigen onzekerheid en angst wil overschreeuwen. En Charlotte-Kiki(3), het prinsesje dat merkt dat de wereld even niet om haar draait. Ze is superlief voor Thijmen, geeft hem haar dierbaarste knuffels om mee te slapen, maar wil ook weer zelf in het middelpunt van de belangstelling staan.
En wijzelf niet te vergeten. We kunnen gelukkig goed met elkaar praten, over de aanpak, over wat we voelen. Maar sommige dingen laten we ook niet toe.
De onzekerheid is nu verschrikkelijk. Voor ons gevoel zaten we al in de trein van het behandelen van kanker. Daar zijn we vandaag uitgegooid, maar geland zijn we nog niet. En wie weet zitten we over 2 dagen toch weer in die trein…